این مقاله [سخنرانی] با اشاره به انتقادی آغاز میشود که از آغاز جنبش روایتگری خشونت جنسی بارها مطرح شده، انتقادی که میگوید روایات منتشر شده در این جنبش، روایات زنان طبقه متوسطی است و روایت زنان حاشیه و فرودست از خشونت جنسی در چنین جنبش‌هایی مطرح نمیشود.
این مقاله بدون به چالش کشیدن این انتقاد و زیر سوال بردن اطلاق غیردقیق طبقه متوسط و فرودست، این انتقاد را درست فرض کند و این را نقطه عزیمت خود قرار میدهد و با بررسی مطالعات جریان اصلی و کلانی که روی مقوله خشونت جنسی انجام شده به بررسی این موضوع می‌پردازد که روایت‌های زنان طبقه متوسط در جریان روایتگری خشونت جنسی اتفاقا میتواند چه گسستی در جریان مسلط تولید دانش اجتماعی، مخصوصا آسیب اجتماعی ایجاد کند.
این مقاله در تلاش برای صورت‌بندی بهره کشی ای است که در فرآیند تولید دانش صورت میگیرد، در تلاش برای ترسیم ساز و کاری که طی آن بدن ها و سرگذشت فرودستان همواره ماده خام تولید دانش و مخصوصا دانش اجتماعی حول آسیب و اینجا به طور مشخص حول مسئله خشونت جنسی بوده و این ساز و کار تولید دانش باعث نقش بستن انگ اجتماعی آزارگری روی پیشانی مردان فرودست و حاشیه ای و مهاجر و بازتولید این انگ شده است.
روایات زنان طبقات متوسط از خشونت جنسی سرمایه اجتماعی پیشاپیش موجود طبقه متوسط را بحرانی میکند. در گذار از «من هم» به « طبقه من هم» سوژه و آبژه مطالعات جریان اصلی اجتماعی مورد پرسش قرار گرفته و پروبلماتیک میشود.
در ادامه با بررسی واکنش های عمومی به روایات آزار پیش از می تو و پس از می تو در ایران، دو مقوله «مازاد خبری» روایت و «مازاد اجتماعی» روایت را در برابر هم برجسته کرده و با پررنگ کردن مومنت های مختلف جنبش می توی ایرانی به بررسی این می پردازم که جریان کنش‌گری آنلاین حول می تو کجا به تولید مازاد خبری و در کجا به تولید مازاد اجتماعی انجامیده است و مختصات کنش‌گری آنلاین چطور جنبش/جریانی اجتماعی را شکل داده و چه امکانات، محدودیت‌ها و خطراتی را به همراه دارد.
این سخنرانی بخشی از پنل زیر است:
سالن ۱ – فارسی
