هیمن رحیمی
بررسی ردپای رئالیسم سرمایه دارانه در جامعه ایران
کیوان مهتدی و آنیشا اسداللهی
پس، چپ، دو، سه: به سوی یک سیاست جمعی علیه بی‌ثباتی
گرداننده: تورج اتابکی
چکیده
هیمن رحیمی
بررسی ردپای رئالیسم سرمایه دارانه در جامعه ایران
شورش های سیاسی اخیر در جامعه ی ایران بعضاً بدون رسیدن به یک دستاورد حداقلی با شکست مواجه می شوند. برای آسیب شناسی شکست این ستیزه جویی ها می توان به بررسی بافت جامعه ی معاصر ایران پرداخت و مناسبات فرهنگی و سیاسی آن را در این دوره ی سرمایه داری متاخر بررسی کرد. نئولیبرالیسم به عنوان شاکله ی اقتصاد سیاسی و تغییر بدنه ی فرهنگی این دوره نقش مهمی در این مناسبات داشته است.
این مسئله منجر به تغییرات اساسی در اشکال همبستگی و انواع کنش ورزی شده است. در اینجا سعی شده آسیب شناسی شکست را با مضمون رئالیسم سرمایه دارانه ی مارک فیشر بررسی کنیم. رئالیسم سرمایه دارانه را می توان براساس یک بینش و یک نگرش مشخص کرد. بینشی که سرمایه داری را تنها نظام کارآمد تلقی می کند و خود را در این عبارت تاچر متجلی می کند که بدیلی برای سرمایه داری وجود ندارد و نگرشی که پیامد این بینش حاصل می شود. یعنی نگرشی مبتنی بر کناره گیری، اعتراف به شکست و افسردگی.
در اینجا سعی شده این مضمون را روی جامعه ی ایران به ویژه در یکی دو دهه ی اخیر بررسی کنیم و با یافتن رد رئالیسم سرمایه دارانه، ریشه ی بسیاری از ناکارآمدی های سیاسی اخیر را در ساحت فرهنگ بررسی کنیم که می تواند علاوه بر استبداد سیاسی و سرکوب، نقش مهمی در عدم همبستگی و برنخواستن حداکثری مردم برای تحول اساسی در ساحت سیاسی ایران داشته باشد و منجر شده که میل سیاسی آنچنان که باید و شاید نتواند تغییری در زندگی روزمره و بینش مردم ایفا کند.
نداشتن بدیل مختص جامعه ی ایران نیست و در شکست انقلاب های بهار عربی برای نداشتن هرگونه طرح جایگزین برای رژیم های موجود خود را نشان داد. همچنین میتوان کناره گیری را در میان سیل میل به مهاجرت شهروندان ایرانی به دلیل ناامیدی نسبت به آینده دید و همه ی اینها در یک بستر بزرگتر تغییر در روابط کار، شکل کار، انواع کارهای بی ثبات و بیکاری که از مشخصه های سرمایه داری متاخر هستند، قابل رویت هستند.
برای دسترسی به نسخه کامل مقالات ارائه شده توسط سخنرانان این پنل، مطالب در پیوند با این محتوا را کلیک کنید.