در قرنی که گذشت هرچند زنان موفق به قبولاندن هویت حقوقی و حقیقی خود به جامعه بودند، اما قوانین تبعیض آمیز درهرچرخش تاریخی از دوران مشروطه تا دوران نهضت ملی نفت، و از دوران اصلاحات موسوم به انقلاب سفید پهلوی اول تا انقلاب اسلامی، بخشی از این هویت را نشانه گرفت. هرچند زنان آماج تیرهای پی درپی تبعیض های گوناگون شدند اما نه تنها برهویت جنبش حقوقی خود پافشاری کردند بلکه در اواخر قرن با تاکیدبر هویت تنانه خویش،برای بازپس گرفتن تن مصادره شده خودشان از تبعیض های حکومتی برخاستند.
این دوره که بذر آن در مبارزات روزمره زنان از اواسط دهه شصت تا خودسوزی هما دارابی در دهه هفتاد ریخته شد ، با تحرکات زنان برای ورود به ورزشگاه ، خودسوزی سحر خدایاری در دهه نود، پدیده دختران خیابان انقلاب وچهارشنبه های سفید در اواخر دهه نود ودرآخرین سال قرن ظهور ایرانی جنبش من هم : روایاتی ازآزارهای جنسی ، نشان از مرحله جدیدی در جنبش زنان بود.
این تحرکات درنیمه اول قرن جدید، همراه با اعتراض زنان اعم از سکولار و مذهبی به طرح ممنوعیت غربالگری، ممنوعیت جلوگیری از بارداری ، طرح افزایش جمعیت، جنبش زنان را وارد مرحله تنانه ویا جنبش ازادی بخش زنان کرده است.
مقاله دردست اقدام، ضمن برشمردن ویژگی های این دومرحله ، با نگاهی ایجابی و علت و معلولی به نقش « ناجنبش» هایی که جنبش حقوق زنان را برای ورود به مرحله جنبش آزادی زنان آماده کرده است می پردازد. این مقاله با ارجاع به تعریف های علمی از دومرحله جنبش حقوقی و جنبش ازادی زنان، به تاثیر حرکت های فردی وجمعی برای خیز برداشتن به سوی جنبش آزادی زنان می پردازد. برای مثال از اولین حرکت حجاب برداری طاهره قره العین تاپدیده دختران انقلاب ، از آواز قمرالملوک وزیری تا آواز خوانان و رقصندگان این روزها درمعابرعمومی ، ازمصادره به مطلوب صیغه تا رواج ازدواج سفید، ازبارداری زنان مجرد از طریق بانکهای اهدای اسپرم تا سرباززدن از بارداری تحمیلی از سوی حکومت و نیز مردان خانه. که تماما شاهد مثال هایی است از اینکه با چرخش قرن جنبش حقوق زنان نیز چرخشی به وضوح به سوی جنبش ازادی زنان داشته است.
این سخنرانی بخشی از پنل زیر است:
سالن ۱ – فارسی
