آنچه جوامع توسعه‌یافته را از جوامع توسعه‌نیافته متمایز میکند آسمانخراش و اتومبیل نیست، بلکه تفاوت در فرهنگ‌های آنهاست. در جامعه‌های توسعه‌نیافته مانند ایران، ارتباط اجتماعی معمولاً از نوع گفتاری و سیّال است. امّا در جامعه‌های توسعه‌یافته ارتباط اجتماعی اغلب به صورت نوشتاری است.
در این کتاب به تشریح آثار فرهنگ گفتاری در ایران می پردازیم و توضیح می‌دهیم که چگونه نداشتن یک فرهنگ نوشتاری منسجم بر بسیاری از جنبه‌های زندگی اجتماعی در ایران تأثیر منفی گذاشته است. جوامعی که فاقد فرهنگ نوشتاری قویّ هستند، قادر نخواهند بود دانش و اطّلاعاتی را که به دست می‌آورند به صورت مرّتب انباشته کنند و آن را در طول زمان‌های آینده و مکان‌های دیگر به کار گیرند. فرهنگ‌های گفتاری قادر نخواهند بود تمّدنهای بزرگی بسازند، زیرا گفتار نمی‌تواند بر گسترهٔ مکان و زمان چیره شود.
بدون رواج یک فرهنگ نوشتاری منسجم، امکان ندارد در صنعت، دانش، سیاست، و اقتصاد به توسعه رسید، و به استقرار دموکراسی در جامعه امید داشت. در غیاب یک فرهنگ نوشتاری منسجم, فهمیدن, فهماندن, و حتّی اندیشیدن منطقی ناممکن می‌شوند.