پنل «چشمانداز علوم انسانی در ایران» در یازدهمین کنفرانس ایران شناسی در وین
عنوان سخنرانی محمدرضا نیکفر، بدبختی و خوشبختی علوم انسانی و اجتماعی در ایران بود. او تیرهروزی این علوم را در ضعف تاریخی آنها در ایران و فشار و سرکوب حکومتی دانست، اما در ضمن همین وضعیت را به عنوان مسئلهای مهم که بایستی اندیشهورزی را برانگیزد توصیف کرد و گفت اگر این مسئله به سؤال تبدیل شود، از آن خوشبختی درمیآید، چرا که زنده بودن دانش به پرسش است. او انقلاب فرهنگی و اسلامیسازی را با Gleichschaltung نازیها برای تسلط مطلق بر دانشگاهها مقایسه کرد. او همچنین در بیانی گذارا از کنفرانس ایرانشناسی − که پژوهشهای ارائه شده به آن معمولا جزءنگر هستند − انتقاد کرد و روند کار آن را «مطابق معمول» (business as usual) خواند، آن هم در شرایطی که وضعیت کشور نگرانکننده و وضعیت منطقه فاجعهآمیز است. او با اشاره به شعری از برتولد برشت گفت که گویا افراد هنوز خبر بد و صدای فاجعه را نشنیدهاند.
این سخنرانی بر اساس مقاله «تیرهروزی و بهروزی علوم انسانی در ایران» در شماره اول نشریه آزادی اندیشه ایراد شد.