در این مقاله مفهوم از خودبیگانگی مارکس و نقدهای دورکهایم و وبر به دنیای مدرن و آشفتگی‌های ناشی از آن بررسی شده است.

در این یادداشت، نقدهای چزاره بکاریا، حقوق‌دان ایتالیایی قرن هجدهم، به مجازات اعدام را مطرح کرده‌ام. سپس، به نقد هگل به استدلال‌های چزاره بکاریا پرداخته‌ام و نظرات او را در مورد مجازات اعدام با توجه به محتوای کتاب عناصر فلسفه حق بیان کرده‌‌ام.

مبنا، قلمرو، گستره و نحوه مداخله دولت در شئون اجتماعی و اقتصادی از بنیادی‌ترین مسائل حقوق عمومی است. سه نظریه کلاسیک‌ها، دولت‌های رفاهی و نئوکلاسیک در حقوق عمومی اقتصادی در همین راستا شکل گرفته اند. در تحلیل رویکرد انتقادی هابرماس و با توجه به رابطه مشروعیت و مداخله، دولت مدرن لیبرال در وضعیت متناقض‌نما قرار دارد؛ جمهوری اسلامی ایران به مثابه یکی از آخرین نظام‌های سیاسی- ایدئولوژیک بازمانده از قرن بیستم برغم تفاوت با فضای جدید حاکم بر عرصه ملی و بین‌المللی به حیات خود ادامه می‌دهد. بی‌شک ادامه این روند مستلزم انطباق نظام با الزامات جدید جامعه جهانی از جمله پارادایم توسعه سیاسی است. با توجه به این موضوع، سوال اصلی که مطرح می‌گردد این است که دلایل بروز بحران مشروعیت و بحران کارآمدی در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران کدامند؟ و راهکار خروج از این بحران‌ها چیست؟

این نوشته بررسی اجمالی نظرات چزاره بکاریا در رساله جرایم و مجازات ها درباره‌ی اعدام و شکنجه و دلایل مخالفت او با آن‌ها است.

در این نوشتار توضیح داده شده است که برای درک و تحلیل صحیح موضوعات سیاسی و اجتماعی معاصر می‌بایست نه تنها از رویکردهای رشته‌ای فراتر رفت، از همه مهمتر باید ظرفیت محدود رهیافت‌های بین رشته‌ای را در نظر گرفته، به سوی رویکرد فرا-رشته‌ای کشیده شد. این رویکرد دارای ظرفیتی است که می‌تواند موجبات پویایی و رهایی اندیشه را فراهم آورد.

‌کتاب حکایت دختران قوچان مسیر نگاه به تاریخ‌نگاری رسمی را با رویکردی جنسیتی تغییرمی‌دهد و«حرکت ماشین تاریخ نگاری» را در مسیری درست تداوم می‌بخشد.

هرچند که گذار از استبداد به دمکراسی امری داخلی و مربوط به رابطه میان حکومت و مردم می باشد، و بنابراین موضوعی است که به موضوع حاکمیت ارتباط دارد، آیا این گذار می تواند تحقق قوانین حقوق بین الملل نیز قرار گیرد؟ اگر چنین است، آیا برقراری رابطه ای میان حقوق بین الملل و شرایط گذار به دمکراسی ناقض اصل بنیادین و محکم استقلال حاکمیت ملی به موجب همان حقوق بین الملل نیست؟

شرایط دوران گذار از یک نظام سیاسی استبدادی تمامیت خواه برای رسیدن به نظامی مردمی و دمکراتیک چگونه شکل گرفته و تعریف می شود؟ از آنجاییکه تحقق یک چنین تغییرات بنیادینی شرط اجتناب ناپذیر تامین حقوق ذاتی و آزادی های اساسی مردم، و نیز لازمه ضروری حیات مسالمت آمیز بین المللی می باشد، چه قواعد و مقررات حقوق بین المللی می توانند بر آن شرایط گذار ناظر باشد؟ آیا اساسا حقوق بین المللی قواعد خاصی را برای شرایط گذار توضیح می دهد؟

اما در رابطه با عنوان این یادداشت باید دید ﺁیا ویژگی‌هایی که از زبان تونیس و پلسنر در مورد جماعت شنیده‌ایم در اسلام‌گرایی رادیکال نیز وجود دارند یا خیر؟ این ویژگی‌ها عبارت‌اند از هم‌بستگی، معنوی‌گرایی، التفات به مذهب (به خصوص در سطح سیاسی)، آرمان‌گرایی، گذشته‌گرایی، اقتدارطلبی، پشتیبانی از قدرت حاکمه، ضرورت وجود شخص حاکم و اعتقاد به حاکمیت اصیل، مرکز‌گرایی، وجود روابط عاطفی و مطیعانه بین افراد، و آینده‌گرایی. در ادامه این ویژگی‌ها را در مورد اسلام و اسلامیسم دنبال می‌کنیم تا جماعت‌گرابودن جنبش‌های اسلامی روشن‌تر شود.

اگر دمکراسی حکومت مردم است، این مردم چه کسانی هستند؟ آنها که انتخاب می شوند، چه کسانی هستند و چگونه و تحت چه ضابطه ها و معیارهایی انتخاب می شوند؟ آنانی که انتخاب می کنند چه کسانی هستند و تحت تاثیر چه نگرش ها و یا معیارهای عقلایی سیاسی کسانی را برای رهبری جامعه سیاسی بر می گزینند؟

آیا حقوق بشر بین المللی حق زنان و دختران را برای سقط جنین به رسمیت می شناسد؟ اگر پاسخ مثبت است کدامین نحله حقوق بشری و با چه ضمانت اجرایی از حقوق زنان محافظت به عمل می آورد؟ آیا این ضمانت امری تئوریک حقوقی است یا اینکه در عمل هم قابلیت اجرایی دارد؟ چه عواملی و بنا بر چه دلایلی به حقوق زنان برای سقط جنین مخالفت می کنند؟ چرا مخالفت با اینگونه حقوق برای زنان و دختران در امریکا بیشتر از دیگر کشورها صدای بلندتری دارد؟

چه ویژگی‌هایی حقوق بشر را از امنیت انسانی متمایز می سازد؟ این نوع امنیت مقبولیت و توجیه خود را از چه منابعی می‌گیرد؟ این نوشتار به توضیح کوتاهی از رابطه میان هویت‌های متفاوت و امنیت انسانی می‌پردازد.

بند بند مواد «قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت» بیانگر سیاست‌های تشویقی دولت از طریق اعطای امتیازهای گوناگون و انواع حمایت‌های مالی برای خانواده‌هایی با بیش از دو فرزند، مادران باردار کثیرالفرزند، جوانان داوطلب ازدواج در سنین کودکی و نوجوانی، و نیز مردان سرپرست خانواری است که تا ابد خواهان تولید مثل هستند!

«هر زبانی که نتواند مطالب خود را به گوش ملت برساند زبان بنده‌گی است. ملتی که به چنین زبانی سخن بگوید غیر ممکن است که بتواند آزاد باشد» ژان ژاک روسو

قتل های ناموسی، که قربانیان عمده آن زنان هستند، به دلیل رفتارهایی که ممکن است از دید عاملان آن نوع جنایتها غیرقابل قبول هستند، یعنی تابوها، انجام می گیرند. این نوع رفتارهای غیرقابل قبول، آنهایی هستند که در درون فرهنگ و یا مذهب خاصی شکل گرفته و به افرادی که در حوزه آن مذهب و یا فرهنگ قرار می گیرند، تحمیل می شوند. بنابراین تابوها حاوی فرمانهای از بالا به پایین و آمرانه ای هستند که ارزشهای انسانی را نادیده انگاشته و با عنوان باورهای گروهی جزم گرایانه خود را بر دیگران تحمیل می کنند. این باورهای (به ظاهر) فرهنگی و یا مذهبی خود را در زیر نقاب ارزشهای گروهی پنهان ساخته و با هدف حفظ ارزشهای مقدس گروه، همه متخلفان را بی رحمانه سرکوب می کنند.