چکیده
سال ۱۴۰۱ شاهد فرارسیدن نخستین سده از استقرار رسمی تقویم هجری خورشیدی است. در عین حال نماینده دوام زمان‌سنجی، و به اعتباری اندیشه‌ای زمان-آگاه، در تاریخ ایران به شمار می‌آید، که از پاره‌ای جهات یگانه است. پس از پرداختن به مختصری در سابقه تاریخی تقویم خورشیدی، این پژوهش می‌کوشد به دو پرسش بهم پیوسته پاسخ گوید: نخست آن که شرایطی که منجر به رسمیت یافتن این تقویم خورشیدی در ابتدای قرن بیستم شد چیست؟ و دوم آن که علیرغم همه چالش‌ها و ستیزه‌ها در دهه‌های اخیر آیا می‌توان گاهشماری خورشیدی را نشانه بارزی دانست از آنچه که هویت ملی ایران شناخته می‌شود؟
