این مقاله نتایج انتخابات دوازدهمین مجلس شورای اسلامی که به طور همزمان با انتخابات ششمین دوره مجلس خبرگان در اسفند ۱۴۰۲ و انتخابات ریاست جمهوری در تیر ۱۴۰۳ برگزار شد را به صورت انتقادی تحلیل می‌کند. در این تحلیل، استدلال می‌شود که انتخابات مجلس به گونه‌ای طراحی شده بود که منجر به تثبیت قدرت نیروهای محافظه‌کار به بهای مشروعیت مردمی شود.
با این حال، مجموعه‌ای از تحولات جالب توجه و شایان بررسی آشکار شد. این تحولات شامل (الف) بیشترین تعداد نامزدهای ثبت‌نام شده برای مجلس، از جمله بیشترین تعداد نامزدهای زن تا به امروز، (ب) نسبت بیشترین تعداد نامزدها به تعداد کرسی‌ها تا به حال، و (ج) تعداد بی‌سابقه‌ای از نامزدها که مجبور به شرکت در انتخابات دور دوم شدند، می‌باشد.
در رقابت ریاست جمهوری، تقسیم آرا بین پنج نامزد محافظه‌کار، به تنها نامزد اصلاح‌طلب میانه‌رو اجازه داد که با کمترین اختلاف پیروزی را به دست آورد. هر دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری همچنین پایین‌ترین سطح مشارکت رای دهندگان در این نهادها را در چهار دهه گذشته نشان دادند.